" پنجره ي باران "

    گاه باران روي قاب پنجره، قطرهً اشكي به يادت مي كشد

        عطر و بوي آشناي گل سرخ با خيالت به مشامم مي رسد

               مي توان پلكي زد و از ياد برد، لحظه ي دل كندن از فردا را

                   مي توان پنجره را باز گذاشت تا بشويد  اشك من  گل ها را

                       شايد اين بار كه باران مي زند، دلهره ي باد مرا رها كند

                       در وسعت ِ نگاه  آشناي ِ  تو ، قاصدكي  باز مرا صدا كند 

                          شايد اين بار كه باران مي زند، كوچه فرياد دلم را بشنود

                                هم صدا با گريه ي ابر بهار، بغض ِ كهنه  در گلويم بشكند

                                       بايد اين زمزمه راباوركنم، درد ِگل در شبنم اش پنهان است

                                            رو به اين دنياي سرد انتظار، چشم من پنجره ي باران است